Bogoljub Kujundžić
| Bogoljub Kujundžić | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||
| Lični podaci | |||||||||||
| Datum rođenja | 1887. | ||||||||||
| Mesto rođenja | Livno, Austrougarska | ||||||||||
| Datum smrti | 1949. (61/62 god.) | ||||||||||
| Mesto smrti | Kicbil, Austrija | ||||||||||
| Narodnost | Srbin | ||||||||||
| Poreklo | srpsko | ||||||||||
| Religija | pravoslavni hrišćanin | ||||||||||
| Politička karijera | |||||||||||
| Politička stranka | Nestranačka ličnost | ||||||||||
Bogoljub Kujundžić (Livno, 1887. – Kicbil, 1949), srpski političar.
Rođen je u bogatoj srpskoj trgovačkoj porodici koja je imala važnu ulogu u društvenom i političkom životu livanjskoga kraja. Njegov otac Kosta kao direktor Srpske pravoslavne škole upravljao je gradnjom nove školske zgrade u kojoj je smještena današnja livanjska gimnazija.
Kujundžić se školovao u gimnaziji u Sremskim Karlovcima, studij prava započeo je u Zagrebu, a završio u Beču. Bio je sekretar društva „Zora“ koje je okupljalo srpske studente u Beču. U Zagrebu je bio potpredsjednik „Društva za pomoć srpskoj akademskoj omladini“. Za vrijeme Prvog svjetskog rata pobjegao je iz austrougarske vojske s odredom Srba u Rusiju. Po dolasku u Srbiju raspoređen je u 18. puk srpske vojske „Princ Đorđe“, s kojim je učestvovao u brojnim bitkama. Ranjen je u borbama oko Gnjilana.
Kao invalid, bio je dodijeljen ambasadi Kraljevine Srbije u Rimu, zatim glavnoj komisiji za propagandu u Padovi, gdje je kao delegat srpske vlade i Jugoslovenskog odbora izdavao novine Jugoslavija.
Godine 1925. izabran je za poslanika u travničkom okrugu predstavljajući srezove Livno i Glamoč. Iste godine imenovan je za pomoćnika ministra šuma i rudnika u vladi Kraljevine SHS. Tri godine kasnije postao je ministar pošta, telegrafa i telefona. Od 1935. do 1937. bio je ban Vrbaske banovine, da bi nakon toga obavljao dužnost ministra šuma i rudnika, a potom i ministra prosvjete[1] u vladama Kraljevine Jugoslavije.
Za vrijeme okupacije Jugoslavije u Drugom svjetskom ratu djeluje kao član vlade narodnog spasa Milana Nedića. Iz Beograda je pobjegao 4. oktobra pred Crvenom armijom i partizanima, zajedno sa još nekolicinom istaknutih kolaboracionista.[2] Nijemci su funkcionere Nedićevog režima smjestili prvo u Beču, pa u Kicbilu. Ubrzo se preselio se u Švajcarsku u kojoj je ostao do kraja rata. Nakon završetka Drugog svetskog rata živeo je i u Italiji. Pokušao je da emigrira u Argentinu ali je 1949. godine preminuo u Kicbilu.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Novi prosvetni minister g. Bogoljub Kujundžić (05.01.1939). Učiteljski tovariš, letnik 79, številka 1. URN:NBN:SI:DOC-QJWM3U8P http://www.dlib.si
- ^ Borković 1979b, стр. 348.
Литература[uredi | uredi izvor]
- Borković, Milan (1979a). Kvinsliška uprava u Srbiji 1941—1944 (knjiga 1). Beograd.
- Borković, Milan (1979b). Kvinsliška uprava u Srbiji 1941—1944 (knjiga 2). Beograd.
Спољашње везе[uredi | uredi izvor]
- Novi prosvetni minister g. Bogoljub Kujundžić, Učiteljski tovariš, 79/1, 5. 1. 1939.
Stipo Manđeralo, Livanjski Kujundžići Архивирано на сајту Wayback Machine (4. januar 2015), Glasnik Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine u Sarajevu: Etnologija, br. 48-49/1996-1999.
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
