Operacija Drina
| Drina 93 | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deo rata u BiH | |||||||
| |||||||
| Sukobljene strane | |||||||
 Vojska Republike Srpske |
 Armija Republike Bosne i Hercegovine | ||||||
| Komandanti i vođe | |||||||
 Ratko Mladić |
 Rasim Delić | ||||||
| Jačina | |||||||
| 5.000 – 10.000[1] | 5.000 – 12.000[1] | ||||||
Operacija Drina je kodni naziv za operaciju Vojske Republike Srpske u zimu 1993. godine čiji je cilj bio slamanje Drugog korpusa ARBiH. Drina 93 je obuhvatala niz manjih operacija na olovskom, tešanjskom, teočanskom i bihaćkom pravcu.
Uvod[uredi | uredi izvor]
S obzirom da su drugu godinu rata u BiH obeležili, sa jedne strane, eskalacija Muslimansko-hrvatskog sukoba, a sa druge strane, niz pobeda Vojske Republike Srpske, vojno i političko rukovodstvo Republike Srpske donosi odluku o pokretanju ofanzive širih razmera u cilju slamanja ARBiH i okončanja rata.[2] Temeljna pretpostavka Glavnog štaba Vojske Republike Srpske bila je da su snage ARBiH (najpre Treći (Zenica) i Četvrti korpus (Mostar), to jest, korpusi koji su podneli najveći teret rata sa HVO) iznurene i istrošene, te da glavnina preostalih snaga ARBiH leži u Drugom korpusu (Tuzla). Plan operacije je predviđao izolaciju i slabljenje Drugog korpusa ARBiH kroz spajanje Vozuće i mesta Olovo, čime bi se taj korpus našao u potpunom okruženju i odsečen od Sarajeva i Zenice.[1] Istovremenim udarima na teočanski i tešanjski džep, Drugi korpus bi bio stavljen pod pritisak na više pravaca. Kao dodatak glavnom naporu VRS, predviđeno je i zauzimanje železničkih i putnih pravaca na reci Uni kod Bihaća.
Olovska operacija[uredi | uredi izvor]
Druga romanijska i Ilijaška brigada VRS držale su linije spram Olova u sklopu redovnih dužnosti. U samoj operaciji ove brigade su učestvovale u zaštiti bokova napada, kao i preko odabranih jurišnih jedinica. Jezgro napadačkih jedinica činili su po jedan bataljon iz 1. gmtbr, 6. sanske, 11. mrkonjićke, 43. prijedorske, mešovita brigada iz Hercegovačkog korpusa, veći deo 65. zmtp[1], kao i delovi Specijalne brigade policije. Za napad je sveukupno bilo predviđeno oko 10.000 boraca, s tim što se operacija izvodila u više talasa, te je u proseku po napadu bilo oko 2.000 boraca.[1] ARBiH je na raspolaganju imala 1. olovsku i 126. brdsku brigadu, koje su i inače držale sektor oko Olova; u toku trajanje operacije, Drugi i Šesti korpus ARBiH pojačale su linije odbrane sa više taktičkih grupa iz 1. i 2. tuzlanske, 109. dobojske, 111. gračaničke, 117. lukavačke brigade i iz rejona Visokog.[1] Sa tim pojačanjima su snage ARBiH narasle na oko 12.000 vojnika.[1]
Operacija je počela 8. novembra napadima na prilaze Olovu. Uprkos manjim taktičkim uspesima, VRS nije uspeo da probije odbranu ARBiH. 13. januara hercegovačka mešovita brigada (po jedan mešoviti bataljon iz bilećke, gatačke i nevesinjske brigade) probija linije odbrane ARBiH i zauzima mesto Kruševo, došavši na tri kilometra od Olova. Dodatna pojačanja ARBiH iz 1., 3. i 2. korpusa zaustavljaju dalje napredovanje, i krajem januara komanda VRS otkazuje operaciju.[1] Prilikom pada Kruševa poginuo je komandant Olovske brigade ARBiH, Senahid Bolić Bolo.
Tešanjska operacija[uredi | uredi izvor]
Na pokušaju zatvaranja tešanjskog džepa učestvovali su zajedno VRS i HVO Žepče.[1] Operaciju je vodio pukovnik Vladimir Arsić, zapovednik 9. operativne grupe (u sastavu Prvog krajiškog korpusa). Na jugozapadnom pravcu nastupali su 27. derventska brigada, delovi 2. oklopne brigade, 4. bataljon 43. prijedorske brigade, kao i par bataljona iz lakih pešadijskih brigada koji su držali front prema džepu (1. teslićka i 1. prnjavorska brigada); HVO Žepče je učestvovao sa jednom brigadom i specijalnim bataljonom „Andrija Tadić“. Vatrenu i bočnu podršku pružala je 6. taktička grupa Ozren. U napadu je sveukupno učestvovalo oko 4.000 – 5.000 na strani VRS i 1.000 – 2.000 na strani HVO.[1] Na strani ARBiH, napad su primile 201. maglajska i 204. teslićka brigada; sveukupno 4.500.[1] Na severozapadnom pravcu 9. operativna grupa je razmestila 16. krajišku brigada, i delove 1. teslićke, 1. krnjinske i gradišćanske brigade. Kao i na južnom pravcu, VRS je imao na raspolaganju 4.000 – 5.000 boraca.[1] 110. usorska brigada HVO i 207. usorska brigada ARBiH držale su položaje na tom pravcu (ukupno 5.000 vojnika);[1] rezerve ARBiH u tešanjskom džepu bile su 202. tešanjska i 203. dobojska brigada ARBiH.
Napad na južnom pravcu je otpočeo prve nedelje decembra, sa težištem na komunikaciji Tešanj – Maglaj. Iako su snage VRS presekle put Tešanj – Maglaj i postigle niz manjih taktičkih uspeha, do većih pomaka nije došlo, te VRS prekida operaciju 1. januara.[1] Dve nedelje po završetku napada na prvom pravcu, VRS pokreće ofanzivu iz pravca Doboja i severozapadnih prilaza tešanjskom džepu. Napredovanje je teklo sporo, te ofanziva ubrzano posustaje; VRS i formalno zaustavlja operaciju do sredine marta.[1]
Teočanska operacija[uredi | uredi izvor]
Cilj operacije bio je ovladavanje brane hidroelektrane Ugljevik na reci Sapni. Budući da se brana nalazila u teočanskom džepu, njenim zauzimanjem bi se urušio i sam džep. Operacija je imala naziv Kladanj 93 (u bošnjačkim izvorima se može naći pogrešno ime „Seminar 93" za ovu operaciju). Operaciju je vodio pukovnik Novica Simić, zapovednik Istočnobosanskog korpusa. Jedinice raspoređene za napad bile su 1. majevička i 2. majevička brigada (koje su i inače držale položaje prema Teočku), zvornička brigada (takođe linijska jedinica u ovom sektoru), Garda Panteri i bijeljinski odred Specijalne policije. Sveukupno, VRS je imao na raspolaganju oko 5.000 boraca.[1] Glavninu snaga odbrane ARBiH činile su 1. teočanska i 206. zvornička brigada, potpomognute delovima nezavisnog bataljona „Crni vukovi“ i diverzantskom četom „Živiničke Ose“. Sve zajedno, ARBiH je imala oko 4.000 vojnika.[1]
Napad je počeo 20. novembra kada su snage VRS iz pravca Zvornika i mesta Priboj kleštastim manevrom udarile na liniju odbrane ARBiH. U prvo vreme postignuti su manji taktički uspesi, ali jezgro ARBiH nije bilo izbačeno iz stroja.[1] Do kraja decembra ARBiH u kontranapadima vraća izgubljene položaje, a VRS prekida operaciju.[1]
Bihaćka operacija[uredi | uredi izvor]
Cilj VRS u ovoj operaciji bio je da osigura desnu stranu reke Une u zahvatu Bihaća, kako bi ovladao železničkom prugom koja spaja Banju Luku sa Kninom. Operaciju je vodio general-major Grujo Borić, komandant Drugog krajiškog korpusa. Brojčanu okosnicu činile su četiri sektorske lake pešadijske brigade Drugog krajiškog korpusa, 17. ključka, 15. bihaćka, 3. petrovačka i 1. drvarska brigada. U špicu napada, VRS je angažovao prijedorski i banjalučki odred Specijalne policije, te jedan bataljon 6. sanske brigade. Vatrenu podršku su pružali 2. mešoviti artiljerijski puk i jedan samostalni oklopni bataljon, dok su bokove štitili 11. krupska brigada i 103. laka brigada SVK. Sveukupno, VRS je imao na raspolaganju 5.000 boraca.[1] Na strani ARBiH, 5. korpus je imao na raspolaganju bataljone 501. i 502. bihaćke, 503. cazinske, 1. bosanske oslobodilačke i 101. HVO brigade; sve zajedno, 4.000 – 5.000.[1]
VRS je napad počela šestog februara. Posle par dana borbi, snage generala Borića su ovladale najvažnijim kotama na desnoj strani Une.[1] Narednih dana, međutim, 5. korpus ARBiH vraća izgubljene položaje.[1] Uprkos ovom uzmaku, snage generala Borića ponovo zauzimaju taktički važne kote, da bi ih, na koncu, ponovo izgubile usled protivnapada 5. korpusa. Operacije je obustavljena krajem februara.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Balkan Battlegrounds: A Military History of the Yugoslav Conflict, 1990-1995 Volume 1, Central Intelligence Agency, Office of Russian and European Analysis, Washington
