Revolucionarne oružane snage (Kuba)
| Revolucionarne oružane snage | |
|---|---|
| Fuerzas Armadas Revolucionarias | |
 Grb Revolucionarnih oružanih snaga | |
| Osnovana | 1959. |
| Vidovi vojske | |
| Vođstvo | |
| Prvi sekretar Komunističke partije Kube i predsednik Kube | Migel Dijaz Kanel |
| Ministar revolucionarnih oružanih snaga | Alvaro Lopez Mijera |
| Načelnik Generalštaba | Alvaro Lopez Mijera |
| Brojno stanje | |
| Vojno sposobni | od 17 |
| Broj raspoloživih za vojnu službu | 3.134.622 muškaraca, godina 15—49, 3.022.063 žena, godina 15—49 |
| Broj sposobnih za vojnu službu | 1.929.370 muškaraca, godina 15—49, 1.888.498 žena, godina 15—49 |
| Aktivni sastav | 50.000 (2019) |
| Rezervni sastav | 40.000 1.146.000 (paravojska) |
| Industrija | |
| Domaći nabavljači | Union de Industrias Militares |
| Strani dobavljači | |
| Srodni članci | |
| Istorija | Eskambrajska pobuna Invazija u Zalivu svinja Peščani rat Rat za nezavisnost Gvineje Bisao Rat iscrpljivanja Prvi jemenski rat Jomkipurski rat Angolski građanski rat Ogadenski rat Invazija SAD na Grenadu |
Revolucionarne oružane snage (šp. Fuerzas Armadas Revolucionarias, FAR) su oružane snage Republike Kube. Obuhvataju kopnenu vojsku, ratnu mornaricu, ratno vazduhoplovstvo i protivazduhoplovnu odbranu i ostale paravojne formacije, kao što su Milicija teritorijalnih trupa, Omladinska radnička armija, Odbrambeno-proizvodne brigade, Organizacija civilne odbrane i Nacionalni institut rezervista. Sve ove formacije podređene su Ministarstvu Revolucionarnih oružanih snaga.
Oružane snage su dugo bila najmoćnija institucija na Kubi.[1] Vojska upravlja mnogim preduzećima u ključnim ekonomskim sektorima koji predstavljaju oko 4% kubanske privrede.[2][3][4] U brojnim govorima, Raul Kastro je istakao ulogu vojske kao „narodnog partnera“.[5]
Istorija[uredi | uredi izvor]
Kubansku vojsku u svom originalnom obliku prvi su osnovali 1868. godine kubanski revolucionari tokom Desetogodišnjeg rata. Pridružila se saveznicima u Prvom svetskom ratu u aprilu 1917. godine i snabdevala šećerom nekoliko zemalja, uglavnom SAD. Učestvala je u bici za Karibe tokom Drugog svetskog rata kada je bila deo saveznika pod vođstvom SAD. Nakon što je Kubanska revolucija zbacila vladu Fulhensija Batiste, Pokret 26. jul pod vođstvom Fidela Kastra je reorganizovan u Revolucionarne oružane snage Kube.
Tokom Hladnog rata, Sovjetski Savez je Kubi davao i vojnu i finansijsku pomoć. Od 1966. pa do kraja 1980-ih, sovjetska pomoć je omogućila modernizaciju kubanskih oružanih snaga i njeno uzdizanje do ranga najmoćnije vojske Latinske Amerike. To je ujedno omogućilo i kubanske intervencije u drugim zemljama, a prva takva situacija bile je u Gani 1961. godine. Dve godine kasnije, kubanska vojska je bila prisutna i u Alžiru, a do 1978. godine je bila i u Siriji i Etiopiji. Od 1975. do 1989. godine, Kuba je intervenisala u Angoli, a tokom 1980-ih je učestvovala i u Nikaragvi i Salvadoru. Tonaža sovjetskih vojnih isporuka Kubi tokom većeg dela 1980-ih premašila je isporuke tokom bilo kog perioda još od jačanja vojske tokom kubanske raketne krize 1962. godine.
Vlada je 1989. godine pokrenula čišćenje oružanih snaga i Ministarstva unutrašnjih poslova, osudivši general-majora i heroja Republike Kube Arnalda Očou, pukovnika Ministarstva unutrašnjih poslova Antonija de la Gvardiju (Toni la Gvardija) i brigadnog generala unutrašnjih poslova Patrisija de la Gvardiju po optužbama za korupciju i trgovinu drogom. Ova presuda je na Kubi poznata kao "Uzrok 1". Očoa i Antonio de la Gvardija su pogubljeni. Nakon pogubljenja, vojska je drastično smanjena, Ministarstvo unutrašnjih poslova stavljeno je pod neformalnu kontrolu načelnika Revolucionarnih oružanih snaga generala Raula Kastra (brata Fidela Kastra), a veliki broj vojnih oficira prebačen je u Ministarstvo unutrašnjih poslova.
Raspad Sovjetskog Saveza doveo je do slabljenja kubanske vojne sile.
DIA je 1998. godine izvestila da su paravojne vojske Kube pretrpele znatnu degradaciju morala i obuke tokom prethodnih sedam godina, ali su i dalje zadržale potencijal da „neprijateljsku invaziju učine skupom".[6] Kuba je takođe usvojila strategiju „rata naroda“ koja naglašava odbrambenu prirodu njenih sposobnosti.
Dana 14. septembra 2012. godine, kubanski visoki general pristao je da dalje produbi vojnu saradnju sa Kinom tokom posete Pekingu. On je rekao da je Kuba spremna da unapredi razmenu sa kineskom vojskom i ojača bilateralnu saradnju u obuci osoblja i drugim oblastima.
Kubanska vojna moć je naglo smanjena gubitkom sovjetskih subvencija nakon završetka Hladnog rata, a danas Revolucionarne oružane snage broje 39.000 redovnih vojnika.
U aprilu 2021. godine, dugogodišnji načelnik generalštaba Alvaro Lopez Mijera preuzeo je dužnost ministra revolucionarnih oružanih snaga.[7]
Revolucionarna vojska[uredi | uredi izvor]
Godine 1984, prema Jane's Military Review, postojale su tri glavne geografske komande, zapadna, centralna i istočna.[8] Bilo je prijavljenih 130.000 vojnika svih činova, a svaka komanda je bila garnizonirana od strane vojske koja se sastojala od jedne oklopne divizije, mehanizovane divizije i korpusa od tri pešadijske divizije, iako je Istočna komanda imala dva korpusa od ukupno šest divizija. Postojala je i nezavisna vojna oblast, sa jednom pešadijskom divizijom, koja je imala garnizon na Ostrvu mladosti.
Procena Odbrambene obaveštajne agencije SAD iz prve polovine 1998. godine kaže da su oklopne i artiljerijske jedinice vojske bile u niskom stepenu pripravnosti zbog „ozbiljno smanjene” obuke, generalno nesposobne da izvode efikasne operacije iznad nivoa bataljona, i da je oprema uglavnom bila u skladištenje i nedostupno u kratkom roku.[6] U istom izveštaju se navodi da kubanske snage za specijalne operacije nastavljaju da obučavaju, ali u manjem obimu nego ranije, i da, iako nedostatak rezervnih delova za postojeću opremu i trenutni ozbiljan nedostatak goriva sve više utiču na operativne sposobnosti, Kuba je ostala u mogućnosti da ponudi značajan otpor bilo kojoj regionalnoj sili.[9]
Revolucionarno ratno vazduhoplovstvo i protivazduhoplovna odbrana[uredi | uredi izvor]
Kubanske revolucionarno ratno vazduhoplovstvo i protivazduhoplovna odbrana ili DAAFAR korišćene su 1980-ih uz pomoć Sovjetskog Saveza da bi mogle da projektuju moć u inostranstvu, posebno u Africi. Za to vreme Kuba je poslala borbene avione i transporte za raspoređivanje u zonama sukoba kao što su Angola i Etiopija.
Godine 1990, vazduhoplovstvo Kube je bilo najbolje opremljeno u Latinskoj Americi. Sve u svemu, moderno kubansko vazduhoplovstvo uvezlo je oko 230 aviona sa fiksnim krilima. Iako tačan broj nije dostupan, zapadni analitičari procenjuju da je najmanje 130 (sa samo 25 operativnih)[10] ovih aviona još uvek u upotrebi raspoređenih među trinaest vojnih vazdušnih baza na ostrvu.
Godine 1996. godine, lovci iz kubanskog ratnog vazduhoplovstva oborili su dva aviona Cessna sa sedištem na Floridi za koje se netačno sumnjalo da su bacali letke u kubanski vazdušni prostor. Vazduhoplovstvo je kritikovano što pilotima aviona nije dalo druge opcije osim da budu oboreni. Jedna letelica je pobegla.[11]
Godine 1998, prema istom gore pomenutom izveštaju DIA, vazduhoplovstvo je imalo „manje od 24 operativna MIG lovca; obuku pilota jedva adekvatnu za održavanje stručnosti; opadajući broj lovačkih naleta, raketa zemlja-vazduh i artiljerije protivvazdušne odbrane kao odgovor na napadne vazdušne snage.[12]
Do 2007. godine Međunarodni institut za strateške studije je procenio da je Kuba imala 8.000 pripadnika vazduhoplovstva sa 41 borbeno sposobnim avionom i još 188 uskladištenih. Zna se da je Kuba nabavila još jedan MIG-29 i nekoliko MIG-23, što znači da ima 58 borbenih aviona.
Revolucionarna ratna mornarica[uredi | uredi izvor]
Godine 1988, kubanska mornarica je imala 12.000 ljudi, tri podmornice, dve moderne fregate sa navođenim projektilima, jedan obaveštajni brod i veliki broj patrolnih letelica i minolovaca.[13] Međutim, većina brodova sovjetske proizvodnje je povučena ili potopljena da bi se napravili grebeni. Do 2007. godine procenjeno je da kubanska mornarica ima 3.000 vojnika (uključujući i do 550+ mornaričke pešadije) sa šest raketnih čamaca Osa-II i jednom korvetom klase Pauk. Kubanska mornarica takođe uključuje mali bataljon marinaca pod nazivom Desembarko de Granma. Nekada je brojao 550 ljudi, iako nije poznata njegova sadašnja veličina.
Nakon što su stare sovjetske podmornice izbačeno iz upotrebe, Kuba je potražila pomoć od iskustva Severne Koreje u patuljastim podmornicama. Severnokorejske izbeglice su tvrdili da su videli Kubance sredinom i krajem 1990-ih u tajnoj bazi podmornica. Godinama kasnije, jedna jedina slika male crne domaće podmornice u luci Havana postala je javna. Priča se da se zove Delfin i da će biti naoružana sa dva torpeda. Samo jedan čamac je u upotrebi i dizajn izgleda originalan, čak i ako je pod uticajem severnokorejskog i sovjetskog dizajna.[14][15]
Kubanska mornarica danas ima sopstvene raketne sisteme.
Specijalne snage[uredi | uredi izvor]
Avispas Negras (Crne ose), takođe formalno poznata kao Mobilna brigada specijalnih trupaje jedinica specijalnih snaga u Kubanskim revolucionarnim oružanim snagama. Često se identifikuje kao vojna jedinica 4895. Desembarko de Granma je mali bataljon marinaca sa ulogom poput marinaca.
Vojne škola[uredi | uredi izvor]
- Komandna akademija Maksimo Gomez
- Koledž nacionalne odbrane Kube
- Sistem vojnih škola Kamilo Sjenfuegos
- Vojni koledž Hose Maseo
- Vojni koledž Antonio Maseo
- Pomorska akademija Granma
- Vojnotehnički institut Hose Marti
- Vojnomedicinski univerzitet Kube
- Škola vojnog prava Arides Sančez
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „The Cuban military and transition dynamics” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 2009-03-26. g. Pristupljeno 2009-08-27.
- ^ „Does the Cuban Military Really Control Sixty Percent of the Economy?”. Huffington Post. 2017-06-28.
- ^ „Challenges to a Post-Castro Cuba” (PDF). Harvard International Review. Arhivirano iz originala (PDF) 2010-06-10. g. Pristupljeno 2009-08-27.
- ^ Carl Gershman and Orlando Gutierrez (januar 2009). „Can Cuba Change?” (PDF). Journal of Democracy. 20 (1).[mrtva veza]
- ^ Claudia Zilla. „The Outlook for Cuba and What International Actors Should Avoid” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 2009-06-06. g. Pristupljeno 2009-08-27.
- ^ a b Bryan Bender, "DIA expresses concern over Cuban intelligence activity", Jane's Defence Weekly, 13 May 1998, p. 7
- ^ "Designan al general Álvaro López Miera como nuevo Ministro de las fuerzas armadas de Cuba", WTOP, 2021.
- ^ English, Adrian J., "The Cuban Revolutionary Armed Forces," in Ian V. Hogg (Ed.), Jane's Military Review. Jane's Publishing Company, 1985.
- ^ „The World Factbook”. Pristupljeno 24. 4. 2016.
- ^ Cuban Armed Forces Review: Air Force Arhivirano 2009-02-10 na sajtu Wayback Machine
- ^ Sections 3.18, 3.19 and 3.20 of the Resolution on the Cuban Government's Shootdown of Brothers to the Rescue Adopted by the Council of the International Civil Aviation Organization (ICAO) at the Twentieth Meeting of its 148th Session on 27 June 1996 [1]
- ^ Jane's Defence Weekly, 13 May 1998
- ^ „Cuba: Havana's Military Machine”. The Atlantic. avgust 1988.
- ^ „Delfin”. hisutton.com. 10. 10. 2016. Pristupljeno 4. 1. 2018.
- ^ Sutton, H. I. „New Photo Reveals Cuban Navy's Secret Submarine”. Forbes (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 1. 3. 2020. g. Pristupljeno 2020-03-02.
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
