Andreja Đorđević
Andreja Đorđević | |
|---|---|
| Datum rođenja | 26. novembar 1893. |
| Mesto rođenja | Priština, Osmansko carstvo |
| Datum smrti | 16. maj 1982. |
| Mesto smrti | Niš, SFRJ |
Andreja Đorđević (26. novembar 1893, Priština — 16. maj 1982, Niš) bio je prvi sveštenik u Boru.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Prištini, od oca Đorđa Janičijevića, krojača iz Nerodimlja i majke Jelene, rođene Simić, domaćice iz Prištine.[1]
Izvesno vreme boravio je u manastiru Hilandaru, gde je obavljao sekretarsku dužnost. Zbog lošeg zdravstvenog stanja, posle dve i po godine, vraća se iz Svete gore u Kraljevinu Srbiju, odlazi u Beograd.
U selu Dokmir kod Uba posećuje hram Vavedenja Presvete Bogorodice u kome upoznaje naočitu ćerku sveštenika Rozomira Glišića, Simeunu, sa kojom se venčava 28. aprila 1922. godine u selu Dokmiru.
Kao poliglota, više puta je bio vođa putnicima za Svetu goru, Palestinu i Egipat.
U 70. godini starosti ponovo nastavio da izučava hebrejski jezik.
Penzionisan je 1959. godine u Sokobanji, gde je ostao u svom skromnom stanu sa suprugom.
Umro je u Nišu 16. maja 1982. godine u domu svojih unuka. Sahranjen je na sokobanjskom groblju u porodičnoj grobnici koju je za života podigao. Opelo je služio episkop timočki g. Milutin sa đakonom i uz učešće 12 sveštenika.[traži se izvor]
Obrazovanje[uredi | uredi izvor]
Osnovnu školu je završio u Prištini sa najboljim ocenama, što mu je bila preporuka da dobije državnu stipendiju i da kao izuzetno nadaren đak završi Gimnaziju u Solunu 1910. godine, sa odličnim uspehom i ocenom 10.[2] Po završenoj Gimnaziji, kao stipendista odlazi na više Bogoslovsko studiranje u Grčko-Carigradskoj Patrijaršiji na Prinčevskim ostrvima na Halci. Školovanje završava sa najvišom ocenom i kao jedan od najboljih biva postavljen za sekretara manastira Hilandara u Svetoj gori. Nakon povratka sa Svete gore, počinje da radi u Bogoslovskoj biblioteci sve do septembra 1921. godine kada upisuje Bogoslovski fakultet.[3]
Govorio više jezika: ruski, francuski, italijanski, nemački, grčki i turski jezik. U slobodno vreme redovno je čitao knjige na latinskom i hebrejskom jeziku.
Život i rad[uredi | uredi izvor]
Tadašnjem episkopu timočkom g. Emilijanu, bili su potrebni sveštenici. Na njegov poziv Andrej odlazi u Zaječar i biva rukopolažen ga za sveštenika. 1. juna 1922. godine, Episkop timočki mu dodeljuje parohiju u Borskom rudniku.
Naselje Borski rudnik predstavljalo je mnogonacionalnu sredini. Uživao je veliki ugled, ne samo kod pravoslavaca, već i kod rimokatolika i muslimana. Svojim autoritetom prikupi je velika sredstva za gradnju hrama Svetog Velikomučenika Georgija u Boru. Najveći donator bio je rimokatolik, direktor Borskog rudnika g. Emil Pijala.
Godine 1939, premešten u Sokobanju. Na molbu građana Borskog rudnika Episkopu timočkom g. Emilijanu, da im njihov bivši paroh Andreja Đorđević bude, pored episkopa, glavni gost na osvećenju hrama, to je i dozvoljeno. Tom prilikom, 6. maja 1940. godine, episkop ga je odlikovao činom protojereja.
Za vreme službovanja u Sokobanji, zatekao ga je Drugi svetski rat. Pokrstio je mnoge sokobanjske Cigane kako bi ih zaštitio od okupatora. Pružio je utočište mnogim izbeglicama, profesoru Karlovačke bogoslovije Dušanu Petroviću i njegovoj porodici, kao i izbeglom svešteniku iz Hrvatske, Jovanu Surčinskom sa ženom i troje dece.
Na Uskrs, 1934. godine posetio je Jerusalim gde je boravio u zvaničnoj pratnji episkopa raško-prizrenskog g. Serafima i tada je dobio naziv hadžija. Naziv nikada nije hteo da pridoda svom prezimenu. Godine 1935. na Uskrs, odveo je svoju suprugu Simeunu i sina Jovana u Jerusalim, a njegov tada desetogodišnji sin je nosio žezlo episkopu bačkom g. Irineju, od koga je dobio Sveto pismo sa posvetom o boravku u Jerusalimu.
Kada je u Sokobanji otvorena Gimnazija, ponuđeno mu je da predaje latinski jezik, ali je uslov bio da skine mantiju i u civilnom odelu dolazi u školu, što je odmah odbio, jer bez mantije nikada nije prešao preko kućnog praga.
Do kraja života redovno je kao prvi dolazio u sveti hram, palio sveće i kandila i spremao sve što je potrebno za sveta bogosluženja i za mlađe sveštenike kojima je bio arhijerejski namesnik. Naprsni krst nosio je samo u izuzetnim prilikama.
Namesnik sokobanjski bio je (sa malim prekidima 1957, 1958 i 1963. godine) od 12. februara 1940. do 1. maja 1975. godine.
Odlikovanja[uredi | uredi izvor]
- 15. maj 1929. godine odlikovan pravom nošenja crvenog pojasa[4]
- 8. jula 1934. godine, povodom stogodišnjice Timočke eparhije, odlikovan je pravom nošenja Protske kamilavke[5]
- 12. maja 1953. godine odlikovan je pravom nošenja naprsnog krsta[6]
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Letopis borske parohije i crkve, Bor, 2007
