Boško Milenković
| Boško Milenković | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 2. novembar 1909. |
| Mesto rođenja | Beč,  Austrougarska |
| Datum smrti | 1955. (45/46 god.) |
| Mesto smrti | Beograd,  Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija |
| Državljanstvo |  Srbin/Jugosloven |
| Timske informacije | |
| Broj bolida | 12 |
| Statistika karijere | |
| Prva trka | Trke na Avali 1932. - treći |
| Prva pobeda | Sljeme 1937. |
| Poslednja trka | Velika nagrada Beograda 1939. - četvrti |
Boško Milenković – Bata (Beč, 2. novembar 1909 — Beograd, 1955) bio je jugoslovenski automobilista.
Rođen je 1909. u Beču, koji je tada bio glavni grad Austrougarske carevine, od oca Srbina, trgovca, i majke francusko-nemačkog porekla. Za vreme Prvog svetskog rata, doseljava se sa porodicom u Beograd.
Otac mu umire 1921, a Boško živi od nasledstva, kao rentijer i vlasnik nekoliko stambenih zgrada, u beogradskim društvenim krugovima još poznat kao vrstan violinista i zaljubljenik u automobilizam, što postaje posredstvom svog prijatelja, čuvenog motocikliste Voje Ivaniševića, tzv. "Deda Voje". 1927. kupuje prvi automobil, a uskoro ima čitav mali vozni park.
Prvu trku vozi 1932. oko Avale i zauzima treće mesto. 1935. kupuje plavi Bugati T51, i u njemu osvaja trke na Sljemenu 1937. i Dorćolu 22. maja 1938.[1] U jesen iste godine, na trkama u Klužu, u Rumuniji, sleće sa puta i trpi kvar na menjaču, koji ipak uspeva da popravi do septembra 1939, na vreme za Beogradski Gran Pri.
Beogradski Gran Pri[uredi | uredi izvor]
Na trkama oko Kalemegdana, kao jedini predstavnik Kraljevine Jugoslavije sa, u poređenju sa ostalim takmičarima, inferiornim bolidom, pomenutim Bugatijem,[2] Milenković zauzima četvrto mesto, iza šampiona Italijana Nuvolarija, i nemačkih vozača fon Brauhiča i najposle Hermana Milera.
Milenković je dosta vremena izgubio na hlađenje motora, da bi na kraju završio takmičenje sa 19 krugova zaostatka u odnosu na prvu trojicu.
Posle Gran Prija[uredi | uredi izvor]
U julu 1940. je učestvovao u trci na Avali.[3][4]
U aprilskom bombardovanju Beograda, Milenković je izgubio sav imetak, i posle rata je prinuđen da radi kao vozač trolejbusa.
Navodno je 1955. počinio samoubistvo vešanjem, upravo u kući Voje Ivaniševića. Ostaje upamćen kao boem, poliglota i romantik koji je vozio isključivo iz zadovoljstva.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ "Vreme", 23. maj 1938
- ^ "Politika", 10. avg. 1939
- ^ „Politika”, 14. jul 1940 (foto u Bugatiju)
- ^ „Politika”, 15. jul 1940
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- blic.rs - pristupljeno 30.08.2014.
- mojsvetbrzine.rs Arhivirano na sajtu Wayback Machine (4. mart 2016) - pristupljeno 30.08.2014.
- forum.b92 - pristupljeno 30.08.2014.
- staribeograd.weebly - pristupljeno 30.08.2014.