Georgije Bogić
Georgije Bogić | |
|---|---|
 Georgije Bogić | |
| Datum rođenja | 6. februar 1911. |
| Mesto rođenja | Pakrac, Austrougarska |
| Datum smrti | 17. jun 1941. (30 god.) |
| Mesto smrti | Našice, NDH |
Georgije Bogić (Subocka, kod Pakraca,[1] 6. februar 1911 — 17. jun 1941) bio je jerej SPC i paroh u Našicama.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Nižu gimnaziju je pohađao u Novoj Gradiški, a Bogosloviju je završio u Sarajevu. Za pravoslavnog sveštenika rukopoložen je 25. maja 1934. godine u Pakracu. Pre dolaska u parohiju Našice, služio je u parohijama Majar i Bolmača. Stupio je u srpsku pravoslavnu parohiju u Našicama pred Drugi svetski rat, 1940. godine.
Stradanje[uredi | uredi izvor]
O ubistvu[2] Georgija Bogića piše Viktor Novak u svojoj knjizi Magnum Krimen, da je za njegovu smrt kriv katolički fratar Sidonije Šolc.[3] Viktor Novak navodi da je Sidonije Šolc „na najzverskiji način naredio ubistvo mesnog paroha Đorđa Bogića".[4] Našički mlekar Feliks Lahner sa još dvojicom naoružanih ustaša bili su egzekutori zverstva. "Izveli su ga iz stana u pola noći, odveli van mesta i iskasapili ga - odrezali su mu nos, jezik, očupali bradu, rasporili stomak i zamotali creva oko vrata“.
Pop Bogić je ubijen da bi se mesni pravoslavni Srbi prisilili, da pređu u katoličku veru.[5]
Sveštenika Bogića su ustaše 17. juna 1941. godine odvele na jedan pašnjak u selu Martin kod Našica, i tu ga „vezale za jedno drvo, pa mu onda odsekli uši, nos, jezik, bradu zajedno sa kožom. Nesretni sveštenik je urlikao od bola, ali pošto je bio jak i mlad držao se uspravno za sve vreme dok je mučen“. Zatim su mu iskopali oči, uz najpogrdnije reči protiv Srpstva i pravoslavlja. Kad su videli da još stoji uspravno, nožem su mu rasporili grudi i on se tek tada nagao da padne. Jedan ustaša je tada uzviknuo: „Majku mu vlašku još mu kuca srce, još je živ“. Tada su mu presekli konopac kojim je bio vezan, i on je pao na zemlju. Ustašama i to nije bilo dovoljno, pa su ga najzad kundacima pretukli. Bogićev leš ostao je na mestu ubistva cele te noći i sutradan, do četiri časa popodne, kada su ga Cigani kojima je bilo zapoveđeno da leš sahrane, odneli kolima u koloniji Brezik na groblje, i tu ga ukopali.[6]
Srpska pravoslavna crkva ga je proglasila za sveštenomučenika, i njegov dan se obeležava 4/17. juna. U Slavonskom Brodu se gradi crkva posvećena ovom novomučeniku na temelju srušene (1991.) crkve sv. mučenika Đorđa.[7]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Dušan Štrbac: "Spomenica pravoslavnih sveštenika, žrtava fašističkog terora...", ? 1960.
- ^ Milan Bulajić: "Ustaški zločini genocida i suđenje Andriji Artukoviću 1986. godine", Beograd 1988.
- ^ Wiliam Dorich: "Jasenovac: Onda i sada; urota tišine", Njujork 1997.
- ^ Vladimir Dedijer, Antun Miletić: "Protiv zaborava i tabua: Jasenovac 1941-1991", Beograd 1991.
- ^ Smilja Avramov: "Genocid u Jugoslaviji u svetlu međunarodnog prava", Beograd 1992.
- ^ Najveći zločini sadašnjice: patnje i stradanje srpskog naroda u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj od 1941-1945, Dr. Dragoslav Stranjaković, Gornji Milanovac, Dečje novine (1991), str. 159
- ^ Arhijerejska namjesništva.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Iz knjige Velibor Džomić „Ustaški zločini nad srpskim sveštenicima“, Izdavač: Svetigora, http://www.mitropolija.me/istbibl/dzomic-uzlocini/uzlocini-svestenstvo.html#sv115[mrtva veza]
- Novak, Viktor (1948). Magnum Crimen: Pola vijeka klerikalizma u Hrvatskoj. Zagreb: Nakladni zavod Hrvatske.
