Istorijsko doba
Istorijsko doba (istorija) je deo prošlosti kome prethodi praistorija, i ono još uvek traje. Istorijsko doba, u stvari, predstavlja razvoj ljudske civilizacije. Ono je počelo u IV milenijumu pre nove ere, od trenutka pronalaska pisanih spomenika, formiranjem klasa i pojavom prvih država.[1]
Deli se na stari, srednji i Novi vek i na Savremeno doba u kom mi danas živimo. Važno je napomenuti da istorijsko doba ne počinje u isto vreme za sve narode. Za narode Mesopotamije i Egipta ona je počela oko 3000. godine pre nove ere, a recimo za Novu Gvineju 1900. godine.
Periodizacija istorijskog doba[uredi | uredi izvor]
Prilikom periodizacije istorijskog doba razni istoričari koriste razne kriterijume u pogledu datiranja osnovnih istorijskih epoha starog, srednjeg, novog veka i savremenog doba.
- Tradicionalno se za početak starog veka ili antičkog doba uzima pronalazak pisma koji nije moguće precizno odrediti (oko 3250.-3000. godine pre nove ere u Egiptu), pa sve do pada Zapadnog rimskog carstva 476. godine.
- Početak srednjeg veka najčešće označava pad Zapadno-rimskog carstva 476. godine pa sve do pada Carigrada pod tursku vlast 1453. godine (u nekim slučajevima do pronalaska Amerike 1492. godine)
- Novi vek počinje od 15. veka, padom Carigrada 1453. godine, ili prema drugima, Kolumbovim otkrićem Amerike 1492. godine do početka Francuske revolucije 1789. godine.
- Savremeno doba obuhvata period od kraja Prvog svetskog rata pa do danas.[2]
Pronalazak pisma je bio velika prekretnica u istoriji ljudskog društva, pa se vreme pre pronalaska i upotrebe pisma naziva praistorija, a posle pronalaska pisma istorija.[1]