Naivna umetnost

Načela naivne umetnosti
To je delatnost umetnički neškolovanih

Umetnici su pretežno iz seoskih sredina

Karakterističan je spontani poziv za umetničkim radom, kroz koji samouki umetnik svoje osnovno zanimanje doživljava kao ličnu inspiraciju i pogled na svet, i način na koji saopštava svoj doživljaj života, postojanja i bitisovanja.^[1]

Odsutnost normi svih oficijelnih umetničkih pravaca

Izolacija slikara od umetničkih tendencija vremena

Nastojanje da se što vernije reprodukuje viđeno

Ograničenost umetnika na sebe samog

Jak uticaj fantastike, spajanje irealnog sa realnim

Tehnički problemi imaju prednost nad estetskim

Zanemarivanje pravila proporcije, odnosno boja...

Životno delo naivnih slikara ne pokazuje nikakav razvoj, sem usavršavanja tehnike i kompozicije.^[2]^[3]^[4]

Naivna umetnost ili naiva je posebni segment umetnosti XX veka. Označava dela, najčešće samoukih umetnika, koja se ne slažu sa dominantnim tokovima u umetnosti svoga doba.^[5]

Naivna umetnost je autonomna umetnost koja postoji nezavisno od jasno određenih odlika stila i umetničkog obrazovanja, odvojena od spoljašnjih uticaja. Izolovana je – što kao posledicu ima raznovrsnost likovnih rešenja. Ne trpi pravila – pravila se obično otkrivaju tek po završetku slikarskog čina. Nemoguće je naučiti je – kao što se ni talenat ne može naučiti. Stihijska je u nastupu rađanja oblika – jer je spontana. Ne želi da uči, već nam, zahvaljujući neobuzdanoj mašti stvaralaca, nameće svoje osobeno pismo i nove oblike estetskog.^[6]

Naivna umetnost u principu posvećuje dosta pažnje detaljima, živim bojama, folklornim motivima i životu prostog naroda, naročito seljaka.

Termin naivna je prvi put upotrebljen u 19. veku kao opis slikarstva Anrija Rusoa (Carinika) i slikara sa Haitija.

Poznati naivni umetnici iz 19. i prve polovine 20. veka su: Anri Ruso, Serafin Luj, Andre Bošan i Ferdinand Ševal iz Francuske, Kandido Lopez iz Argentine, Edvard Hiks i baka Mozes iz SAD, i Niko Pirosmani iz Gruzije. Posle Drugog svetskog rata, pojavili su se: Antonio Ligabue iz Italije, Radi Nedelčev iz Bugarske, Krsto Hegedušić, Ivan Generalić i Ivan Rabuzin iz Hrvatske, Janko Brašić i Zuzana Halupova iz Srbije.

Galerija[uredi | uredi izvor]

Edvard Hiks: Nojeva barka
Niko Pirosmani: Majka i sin
„Idealna palata“ poštara Ševala
Pejzaž iz Pernambuka u Brazilu
Harkov: Papa Guйe
Kosovski boj, Janko Brašić

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

^ Smiljković K. Naive art. The History of Serbian Culture. Middiesex: English Editionb, Porthill Publishers; 1995.
^ Stevanovski, Slobodan. „Naivno slikarstvo Kovačice i Padine” (PDF). Opštinska biblioteka Kovačica, Kovačica, 2004. Arhivirano iz originala (PDF) 06. 10. 2016. g. Pristupljeno 5. 10. 2016.
^ Oto Bihalji-Merin Umetnost naivnih u Jugoslaviji. - [Beograd] : Izdavački zavod "Jugoslavija", 1963. str. 7,8
^ Enciklopedija naivne umetnosti sveta Oto Bihalji-Merin, Nebojša-Bato Tomašević. – Beograd : Jugoslovenska revija, [1984]. str. 19
^ O naivi, naiva.rs. Pristupljeno 3. juna 2014.
^ Naivna umetnost u Srbiji Arhivirano na sajtu Wayback Machine (6. jun 2014), SANU, Nina Krstić. Pristupljeno 3. juna 2014.