Narečje
Narečje ili supradijalekt (supradijalek(a)t, od latinskog prefiksa supra- / "nad" i grčkog pojma διάλεκτος / "dijalekt") je dijalektološki pojam kojim se označava jezička varijetetska podgrupa u okviru određenog jezika. Podela nekog jezika na narečja proističe iz lokalnih jezičkih posebnosti, koje postoje na različitim područjima u okviru granica tog jezika. Narečja se dalje dele na dijalekte, a ovi na subdijalekte. Pored osnovnog dijalektološkog grupisanja po pripadnosti matičnom jeziku, pojedina narečja mogu istovremeno pripadati međusobno srodnim jezicima. Jedan od najpoznatijih primera za takvu jezičku situaciju postoji u okviru srpsko-hrvatskog dijasistemskog sklopa, koji je zasnovan na zajedničkom štokavskom narečju.[1] Štokavsko narečje predstavlja osnovu koju danas zajednički dele četiri zvanična jezika, među koje se pored srpskog i hrvatskog jezika ubrajaju i bošnjački i crnogorski jezik.[2]
U širem smislu, srpsko-hrvatski dijasistemski sklop obuhvata tri narečja:
U starijoj literaturi i publicistici, pojam narečje je opisno upotrebljavan za označavanje jezičkih posebnosti i pojava na različitim nivoima, od seoskih i oblasnih govora, do posebnih tipova izgovora, ali njegova upotreba je u stručnoj literaturi tokom vremena svedena na samo jedno značenje, koje se danas odnosi na specifičnu dijalektološku kategoriju ispod nivoa jezika, a iznad nivoa dijalekta.[3]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Ivić 1956.
- ^ Okuka 2008, str. 12.
- ^ Ćorić 1991, str. 73-77.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Ivić, Pavle (1956). Dijalektologija srpskohrvatskog jezika: Uvod i štokavsko narečje (1. izd.). Novi Sad: Matica srpska.
- Okuka, Miloš (2008). Srpski dijalekti. Zagreb: Prosvjeta.
- Ćorić, Božo (1991). „Iz dijalektološke terminologije (narečje, dijalekat, govor)”. Književnost i jezik. 38 (1): 73—77.