Šangaj

Uredi veze
Koordinate: 31° 12′ S; 121° 30′ I / 31.2° S; 121.5° I / 31.2; 121.5
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Za druge upotrebe pogledajte stranicu Šangaj (višeznačna odrednica).
Šangaj
kin: 上海, Shànghǎi
Pogled na grad
Ju garden
Stari grad
Izložbeni centar
Nanđing
Zgrada HSBC
Hram Đingan
Administrativni podaci
Država Kina
Stanovništvo
Stanovništvo‍
 — 2022.26.875.500
 — gustina4.238,7 st./km2
Aglomeracija (2010.)34.000.000[1]
Geografske karakteristike
Koordinate31° 12′ S; 121° 30′ I / 31.2° S; 121.5° I / 31.2; 121.5
Aps. visina4 m m
Površina6.340,5 km2
Šangaj na karti Kine
Šangaj
Šangaj
Šangaj na karti Kine
Ostali podaci
GradonačelnikJing Jong
Poštanski broj200000 – 202100
Pozivni broj21
Registarska oznaka沪A
Veb-sajt
www.shanghai.gov.cn

Šangaj (kin: 上海, Shànghǎi[2]) je najveći grad Kine[3] i morsko pristanište na ušću reke Huangpu u reku Jangce, neposredno uz obalu Pacifika.[4] Grad ima status zasebne kineske pokrajine. Prema podacima iz 2015. godine u samom gradu je živelo 24.152.700 stanovnika, a u širem području oko 34.000.000 stanovnika.[5][6] Najveći je saobraćajni, trgovinski i industrijski centar zemlje.[7][8]

Sastoji se od modernog grada koji obuhvata bivše engleske, američke i francuske četvrti s poslovnim gradskim rejonima i stare kineske varoši (kineski Hutsen). Poseduje velike novčane zavode, prodavnice, hotele, univerzitet, Kinesku akademiju nauka, opservatorije, muzeje, pozorišta, biblioteke i dr.[9][10]

Iz Šangaja polaze železničke pruge za Nanking, Peking i Hangdžou. Razvijena je industrija gvožđa i čelika, mašina, brodova, elektrotehnike, hemije, tekstila, keramike, hartije, kože i obuće, duvana, stakla, cementa i dr.

Glavna predgrađa su: Nantao na jugu, Čapej na severu, odvojen rekom Sučou, Putung na desnoj obali reke Huangpu, Vusung sa glavnom lukom na ušću reke Huangpu u Jangce, Hongkou ili bivša američka koncesija do 1949. godine, Hangdžou s velikim aerodromom i dr. Osnovan je u 11. veku.

Istorija[uredi | uredi izvor]

Nastanak grada[uredi | uredi izvor]

Šangaj se prvi put pojavljuje 960. kao selo. Sa privrednim razvojem delte reke Jangce razvijao se i Šangaj. Poreski biro je ovde otvoren 1074. Do 1264. povezao se sa tri susedna sela. U ovo vreme Šangaj je bio trgovačka luka odakle se pamuk izvozio u Peking, unutrašnjost zemlje, ili u Japan. Do vremena dinastije Ćing (1644–1911) velike cehovske organizacije su podelile ekonomsku, i delom političku, vlast u gradu.[11][12]

Strane koncesije[uredi | uredi izvor]

Istorijska mapa Šangaja iz 1888.

Posle Opijumskih ratova, Velika Britanija je 1842. Ugovorom iz Nankinga obezbedila otvaranje Šangaja za trgovinu sa evropskim trgovcima. Britanci su odabrali Šangaj jer je grad od 1840-ih postao najzačajniji trgovački grad Istočne Azije. Sa trgovcima ovde su stigli i hrišćanski misionari. Misionari i trgovci su uživali slobodu boravka i imali politički imunitet.

Za Britancima su 1847. stigli Francuzi, i ove dve sile su u gradu uspostavile prve strane koncesije. Britanci su izabrali Bund i oblast severno od starog grada, dok su Francuzi izabrali jugozapadni deo grada u kome su francuski misionari 200 godina ranije izgradili katedralu. U međuvremenu u gradu je nastala i jevrejska zajednica.[13][14]

Amerikanci su stigli 1863, Japanci 1895. Naselili su se uz britansku koncesiju, i tako je nastalo „Međunarodno naselje“ (International Settlement). U ovom privilegovanim enklavama, koje su formirane na neodređeno vreme, trgovci su se nalazili u pravnom sistemu svoje sopstvene zemlje. Postojale su i posebne policijske snage.

Zbog povoljnog položaja u blizini glavnih trgovačkih puteva svile i čaja, Šangaj se do 1900. razvio u važnu luku i industrijski centar. Šangaj je kontrolisala „Zelena banda“, organizacija nastala u 18. veku od besposlenih mornara, koja je do 1920. sebi potčinila podzemlje u Šangaju. Bili su poznati po okrutnom obračunavanju sa onima koji su im smetali.

Tokom Tajpinškog ustanka (1851–1864) mnogi seljaci su od masakra pobegli u Šangaj i postali jeftina radna snaga. Ljude je privlačio i prosperitet grada. Time se formirao prvi kineski gradski proletarijat, koji je u užasnim i nestabilnim uslovima tadašnjeg radničkog života bio potencijalno jezgro revolucije. Industrijski značaj Šangaja i njegov broj stanovnika su se brzo povećavali. I u vreme Bokserskog ustanka (1900) i pada poslednjeg cara (1911) mnogi ljudi su pohrlili u međunarodne koncesije.[15]

Šangaj postaje metropola[uredi | uredi izvor]

Šangaj 1933.
Šangajski Bund 1928.
Nankinška ulica 1930-ih

Od kraja 19. veka do 1920-ih Šangaj se razvio u svetsku metropolu. Početkom 20. veka broj stanovnika je premašio milion.[16] Od 1918. u gradu je delovao državnik i revolucionar Suen Jatsen. Oldos Haksli je 1926. opisao Šangaj: Toliko života, tako brižljivo usmerenog, koji teče tako snažno - taj prizor u meni izaziva nešto kao jezu.[17][18] Šangaj je postao sinonim za greh, avanturizam i bogatstvo. Ovde su boravili slavni: Noel Kauard, Meri Pikford, Bertran Rasel, Džordž Bernard Šo, Andre Malro, Ilegalni poslastičari, grof Ćano, Čarli Čaplin. I kineski komunizam vuče svoje korene iz Šangaja. Ovde je 1915. Čen Dusjiu počeo da izdaje časopis „Mladost“, kasnije „Nova mladost“, koji je imao velikog uticaja na kinesku javnost.

Kinezi su razvili interesovanje za politiku i nacionalno buđenje. Čen Dusjiu je bio jedan od organizatora protesta koji su kulminirali u generalnom štrajku 5. juna 1919. protiv stranih imperijalista. U Šangaju je 1921. osnovana Komunistička partija Kine.

Britanski vojnici su 30. maja 1925. pucali na studente koji su demonstrirali. Proglašena je nacionalna revolucija. Godine 1927. nacionalna armija pod vođstvom Čang Kaj Šeka, uz pomoć komunista, zauzela je grad i postavila na vlast Kuomintang. Iste godine vlast je brutalno ugušila proteste (vidi: Šangajski masakr), kada je u par nedelja pogubljeno 5000 ljudi bez suđenja.

U toku Mandžurske krize 1931. došlo je do bojkota japanske robe. Dana 28. januara 1932. japanska armija je sa 70.000 vojnika okupirala grad. Sukob se završio maja 1933. ponovnim uspostavljanjem normalne trgovine i demilitarizacijom oblasti oko grada.

Japansko-kineski rat[uredi | uredi izvor]

Borbe u Šangaju 1937.

Tokom Drugog japansko-kineskog rata 1937. došlo je do druge bitke za Šangaj. Posle borbi u kojima su pretrpele teške gubitke, japanske snage su zauzele grad 9. novembra. U predgrađima se koncentrisao veliki broj kineskih izbeglica koje su živele u teškim uslovima. U samom gradu su vladali narkokarteli i anarhija.

Kratko posle napada na Perl Harbor decembra 1941, čime su SAD uvučene u Rat na Pacifiku, Japanci su u Šangaju internirali državljane zemalja saveznica, osim Francuza koje su smatrali za saveznike (Višijevska Francuska). Od 1943. internirali su i oko 18.000 nemačkih i austrijskih jevreja koji su se ovamo sklonili.

Posle rata grad je vraćen Kini, jer su se SAD, Britanija i Francuska tokom rata odrekli svojih pretenzija na grad.

Komunisti preuzimaju vlast[uredi | uredi izvor]

Sajmište

Kada su komunisti 27. maja 1949. pod vođstvom Mao Cedunga umarširali u Šangaj, preuzeli su kontrolu nad najvažnijim privrednim i trgovinskim centrom Azije kao i nad profitabilnom međunarodnom lukom.[19] Dok su strani trgovci očekivali da će ponovo moći da otvore svoje radnje, novi režim je odlučio da se Šangaj, kao i cela Kina, mora radikalno promeniti. Zbog toga su se mnoge strane firme preselile u Hongkong. Najsiromašnije četvrti su sravnjene sa zemljom da bi se na njihovom mestu podigli stambeni blokovi. Kriminalci i prostitutke su odvedeni na prevaspitavanje. Strani kapital je konfiskovan ili opterećen visokim porezima.

Pokret Kuomintang, pod vođstvom Čang Kaj Šeka, uspeo je da pri povlačenju na Tajvan sa sobom odnese zlatne rezerve Nacionalne banke Kine. Šangaj je tako ostao kao grad bez novčanih sredstava. U periodu od 35 godina zapadni uticaji su potiskivani. Šangaj je ostao tvrđava radikalnih komunističkih mislilaca. Iz Šangaja je 1966. krenula Kulturna revolucija.[20] Neki od crvenih gardista su proklamovali Šangajsku komunu pre nego što su krenuli u rušenja i osvete po gradu u kome se razvila borba frakcija. Posle smrti Mao Cedunga 1976, Šangaj je bio poslednji bastion Četvoročlane bande koja se borila da zauzme Maovo mesto.

Do 1980-ih su centralne vlasti bile svesne opadanja značaja Šangaja, jer su se neki od tržišnih viškova iz dugih delova zemlje preusmeravali u Šangaj. Onda su u prvi plan su izbile ličnosti koje su se zalagale za ponovnu izgradnju Šangaja kao metropole.[21]

Period privrednog rasta[uredi | uredi izvor]

Pudong

Sredinom 1980-ih doneta je odluka da Šangaj ponovo dobije ulogu predvodnika u modernizaciji Kine. To je dovelo do enormnog rasta industrijske proizvodnje i stranih investicija. Godine 1990. osnovana je Specijalna privredna zona Pudong, i time utemeljen „Novi Bund“.

Grad se profilisao kao centar za razvoj biotehnologije, informacionih tehnologija i mikroelektronike. U njemu je sedište brojnih međunarodnih finansijskih institucija. U Šangaju se nalazi najviša zgrada u Kini, Šangajski svetski trgovinski centar visok 492 metra. To je jedini grad u svetu u kome redovno saobraća magnetni voz.

Neki od problema u Šangaju još nisu rešeni, kao što su izuzetna prenaseljenost, buka, zagađenost vazduha i reke. Grad je 1996. proglašen za jedan od ekološki najugroženijih gradova na svetu. Pojavili su se i socijalni problemi za koje su komunisti od 1949. smatrali da su zauvek rešeni: nezaposlenost, narkomanija i prostitucija.

Geografija[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Geografija Šangaja

Površina Šangaja iznosi 6.340,5 km².[22][23][24]

Šangaj leži na istočnoj Kineskoj obali, na približno jednakom rastojanju od Pekinga i Guangzhou. Stari grad i moderni centar Šangaja su locirani u centru ekspandirajućeg poluostrva između delte reke Jangcekjang na severu i Hangdžou zaliva na jugu, formiranom putem prirodnih depozita reke Jangcekjang i modernih projekata amelioracije zemljišta. Opština Šanga ima provincijalni status i upravlja istočnim delom poluostrva i većinom obližnjih ostrva. Ona se graniči na severu i zapadu sa Jangcekjang, na jugu sa Džeđang, i na istoku sa Istočnim kineskim morem. Njena najsevernija tačka je na ostrvu Chongming, drugom po veličini ostrvu kontinentalne Kine nakon njegove ekspanzije tokom 20. veka.[25] Opština ne obuhvata, eksklavu Đangsua na severnom Xuongmingu niti dva ostrva koja formiraju Šangajsku luku Jangšan, koja su deo Džeđanga u okrugu Šengsi. Ta luka sa dubikom vodom je postala neophodna sa povećanjem veličine kontejnerskih brodova, kao i zbog zamuljavanja reke Jangcekjang, koja se sužava na manje od 20 m na 70 km od ostrva Hengša.[26]

Centar Šangaja je podeljen rekom Huanpu, veštačkom pritokom reke Jangce koja je napravljena po naređenju lorda Džunšena tokom perioda Zaraćenih država. Istorijski centar grada je bio lociran na zapadnoj obali Huangpu (Pusi), u blizini ušća Sudžou potoka, koji ga povezuje sa jezerom Taj i Velikim kineskim kanalom. Centralni finansijski distrikt Luđacuej je izrastao na istočnoj obali Huangpu (Pudong). Destrukcija lokalnih močvara radi izgradnje međunarodnog aerodroma Pudong duž istočne obale poluostrva je donekle poremećena radi zaštite i proširenja obližnjih plićaka Đuduanša kao rezervata prirode.[27]

Šangaj je lociran na aluvijalnoj ravni, te je velika većina njegovih 6340,5 km² ravna, sa prosečnom elevacijom od 4 m.[28] Zbog njegovog peskovitog zemljišta njegovi oblakoderi su napravljeni sa dubokim betonskim temeljima da bi se sprečilo utanjanje u meko zemljište centralne oblasti. Malobrojna brda poput Še Šana leže na jugozapadu, a najviša tačka je vrh ostrva Dađinšan u Hangdžou zalivu sa 103 m.[28] Grad sadrži mnoštvo reka, kanala, potoka i jezera, i poznat je po svojim bogatim vodenim resursima kao deo sliva jezera Taj.[24]

Klima[uredi | uredi izvor]

Šangaj ima vlažnu suptropsku klimu (Kepen Cfa), sa četiri distinktne sezone. Zime su hladne i vlažne, i hladni severozapadni vetrovi sa Sibira mogu da uzrokuju pad noćne temperature do ispod nule, mada se retko događa da godina ima više od jednog ili dva dana sa snežnim padavinama. Leta su topla i vlažna, sa u proseku 8,7 dana godišnje sa temperaturom od preko 35 °C; povremene provale oblaka ili oluje sa grmljavinom su moguće. Grad je takođe podložan tajfunima tokom leta i početkom jeseni, nijedan od kojih zadnjih godina nije uzrokovao znatniju štetu.[29] Najprijatnija sezona je proleće, mada je promenljivo i čest pada kiša, i jesen, koja je generalno sunčana i suva. Prosečna temperatura u gradu je 4,2 °C u januaru i 27,9 °C u julu, sa godišnjim prosekom od 16,1 °C. Mesečni prosek mogućeg sunčanog vremena je u opsegu od 34% u martu do 54% u avgustu, i grad dobija 1.895 sunčanih sati godišnje. Ekstremne temperature u opsegu opštine su zabeležene: 40,8 °C na dan 7. avgusta 2013,[30] i −12,1 °C na dan 19. januara 1893.[31][32][33]

Klima Šangaj (normale 1991–2010, ekstremi 1951–sadašnjost)
Pokazatelj \ Mesec .Jan. .Feb. .Mar. .Apr. .Maj. .Jun. .Jul. .Avg. .Sep. .Okt. .Nov. .Dec. .God.
Apsolutni maksimum, °C (°F) 22,1
(71,8) 		27,0
(80,6) 		29,6
(85,3) 		34,3
(93,7) 		35,5
(95,9) 		37,5
(99,5) 		39,2
(102,6) 		39,9
(103,8) 		38,2
(100,8) 		34,0
(93,2) 		28,7
(83,7) 		23,4
(74,1) 		39,9
(103,8)
Maksimum, °C (°F) 8,1
(46,6) 		10,1
(50,2) 		13,8
(56,8) 		19,5
(67,1) 		24,8
(76,6) 		27,8
(82) 		32,2
(90) 		31,5
(88,7) 		27,9
(82,2) 		22,9
(73,2) 		17,3
(63,1) 		11,1
(52) 		20,58
(69,04)
Prosek, °C (°F) 4,8
(40,6) 		6,6
(43,9) 		10,0
(50) 		15,3
(59,5) 		20,7
(69,3) 		24,4
(75,9) 		28,6
(83,5) 		28,3
(82,9) 		24,9
(76,8) 		19,7
(67,5) 		13,7
(56,7) 		7,6
(45,7) 		17,05
(62,69)
Minimum, °C (°F) 2,1
(35,8) 		3,7
(38,7) 		6,9
(44,4) 		11,9
(53,4) 		17,3
(63,1) 		21,7
(71,1) 		25,8
(78,4) 		25,8
(78,4) 		22,4
(72,3) 		16,8
(62,2) 		10,6
(51,1) 		4,7
(40,5) 		14,14
(57,45)
Apsolutni minimum, °C (°F) −10,1
(13,8) 		−7,9
(17,8) 		−5,4
(22,3) 		−0,5
(31,1) 		6,9
(44,4) 		12,3
(54,1) 		16,3
(61,3) 		18,8
(65,8) 		10,8
(51,4) 		1,7
(35,1) 		−4,2
(24,4) 		−8,5
(16,7) 		−10,1
(13,8)
Količina padavina, mm (in) 74,4
(2,929) 		59,1
(2,327) 		93,8
(3,693) 		74,2
(2,921) 		84,5
(3,327) 		181,8
(7,157) 		145,7
(5,736) 		213,7
(8,413) 		87,1
(3,429) 		55,6
(2,189) 		52,3
(2,059) 		43,9
(1,728) 		1.166,1
(45,909)
Dani sa padavinama (≥ 0.1 mm) 9,9 9,2 12,4 11,2 10,4 12,7 11,4 12,3 9,1 6,9 7,6 7,7 120,8
Relativna vlažnost, % 74 73 73 72 72 79 77 78 75 72 72 71 74
Sunčani sati — mesečni prosek 114,3 119,9 128,5 148,5 169,8 130,9 190,8 185,7 167,5 161,4 131,1 127,4 1.775,8
Izvor: Kineska metereološka administracija[34]

Panorama grada[uredi | uredi izvor]

Panoramski pogled na Šangajsku obalu
Panoramski pogled na Pudong nebodere

Politika[uredi | uredi izvor]

Glavni članak: Politika Šangaja

Poput virtualno svih vladinih institucija u kopnenoj Narodnoj Republici Kini, politika Šangaja je organizovana kao dualni stranačko-vladin sistem,[35] u kome sekretar partijskog komiteta, sa zvaničnim imenom sekretar šangajskog opštinskog komiteta Komunističke partije Kine (trenutno Han Dženg), ima viši rang od gradonačelnika (trenutno Jang Sjung).

Stanovništvo[uredi | uredi izvor]

Prema proceni, u gradu je 2009. živelo 13.831.900 stanovnika.

Kretanje broja stanovnika
1990. 2000. 2009.
7.821.787[5] 12.531.139[5] 13.831.900[5]

Privreda[uredi | uredi izvor]

Saobraćaj[uredi | uredi izvor]

Šematski dijagram mreže metroa u Šangaju

Partnerski gradovi[uredi | uredi izvor]

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „OECD Urban Policy Reviews: China 2015”. OECD. Pristupljeno 1. 5. 2015. 
  2. ^ „Shangai I Define Shanghai at Dictionary.com”. dictionary.reference.com. Pristupljeno 24. 3. 2015. 
  3. ^ Chan, Kam Wing (2007). „Misconceptions and Complexities in the Study of China's Cities: Definitions, Statistics, and Implications” (PDF). Eurasian Geography and Economics. 48 (4): 383—412. doi:10.2747/1538-7216.48.4.383. Arhivirano iz originala (PDF) 15. 1. 2013. g. Pristupljeno 13. 9. 2011. 
  4. ^ „Geographic Location”. Basic Facts. Shanghai Municipal Government. Arhivirano iz originala 29. 05. 2012. g. Pristupljeno 14. 9. 2011. 
  5. ^ a b v g „China: largest cities and towns and statistics of their population”. www.world-gazetteer.com. 17. 12. 2012. Arhivirano iz originala 27. 12. 2012. g. 
  6. ^ „Cities: largest (without surrounding suburban areas)”. Geohive. Arhivirano iz originala 5. 12. 2016. g. Pristupljeno 13. 9. 2011. 
  7. ^ „The Competitive Position of London as a Global Financial Centre” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 10. 11. 2013. g. Pristupljeno 30. 3. 2017. 
  8. ^ „Top 50 World Container Ports”. Arhivirano iz originala 04. 07. 2012. g. Pristupljeno 30. 03. 2017. 
  9. ^ Hunt, Katie (21. 5. 2008). „Shanghai: China's capitalist showpiece”. BBC News. Pristupljeno 7. 8. 2008. 
  10. ^ „Of Shanghai... and Suzhou”. The Hindu Business Line. 27. 1. 2003. Arhivirano iz originala 23. 5. 2009. g. Pristupljeno 20. 3. 2008. 
  11. ^ „Ancient History”. cultural-china.com. Arhivirano iz originala 16. 6. 2013. g. Pristupljeno 26. 4. 2014. 
  12. ^ Danielson, Eric N., Shanghai and the Yangzi Delta, 2004.
  13. ^ Scarne, John. Twelve years in China. Edinburgh: Constable (1860). pp. 187-209.
  14. ^ Williams, S. Wells. The Middle Kingdom: A Survey of the Geography, Government, Literature, Social Life, Arts, and History of the Chinese Empire and its Inhabitants, Vol. 1. pp. 107. Scribner (New York), 1904.
  15. ^ Gordon Cumming, C. F. (Constance Frederica), "The inventor of the numeral-type for China by the use of which illiterate Chinese both blind and sighted can very quickly be taught to read and write fluently", London : Downey, 1899, archive.org
  16. ^ Scott Tong (2009). „Shanghai: Global financial center? Aspirations and reality, and implications for Hong Kong” (PDF). Hong Kong Journal. Arhivirano iz originala (PDF) 23. 5. 2016. g. Pristupljeno 17. 10. 2011. 
  17. ^ "All About Shanghai. Chapter 4 – Population Arhivirano na sajtu Wayback Machine (20. maj 2010)". Tales of Old Shanghai.
  18. ^ "Shanghai Sanctuary Arhivirano na sajtu Wayback Machine (14. avgust 2009)". TIME. 31 July 2008.
  19. ^ Changhai est tombé sans combat Arhivirano na sajtu Wayback Machine (28. septembar 2011), Le Monde, 27 May 1949.
  20. ^ Yeung 1996, str. 66.
  21. ^ „Historic Transformation”. Shanghai.gov.cn. 27. 5. 1949. Arhivirano iz originala 02. 06. 2012. g. Pristupljeno 11. 12. 2011. 
  22. ^ „Land Area”. Basic Facts. Shanghai Municipal People's Government. Arhivirano iz originala 03. 10. 2011. g. Pristupljeno 19. 7. 2011. 
  23. ^ „Doing Business in China - Survey”. Ministry Of Commerce - People's Republic Of China. Pristupljeno 5. 8. 2013. 
  24. ^ a b „Water Resources”. Basic Facts. Shanghai Municipal Government. Arhivirano iz originala 03. 10. 2011. g. Pristupljeno 19. 7. 2011. 
  25. ^ "Chongming Island" in the Encyclopedia of Shanghai. (2010). pp. 52. Arhivirano na sajtu Wayback Machine (10. јануар 2015) Shanghai Scientific & Technical Publishers (Shanghai), Hosted by the Municipality of Shanghai.
  26. ^ Wijnolst, N. & al. Malacca-Max (2): Container Shipping Network Economy. DUP Satellite. 2000. ISBN 978-90-407-2124-3. str. 115.
  27. ^ "Fourth Island Wetland Emerging". pp. 1–2. Shanghai Daily. 8 December 2009. Hosted at China.org.
  28. ^ a b „Topographic Features”. Basic Facts. Shanghai Municipal Government. Arhivirano iz originala 03. 10. 2011. g. Pristupljeno 19. 7. 2011. 
  29. ^ Spencer, Richard (19. 9. 2007). „1.6m flee Shanghai typhoon”. The Daily Telegraph. UK. Arhivirano iz originala 13. 10. 2007. g. Pristupljeno 20. 3. 2008. 
  30. ^ „今最高气温40.8℃ 明日再"奔"40℃”. 上海市公共气象服务中心. Pristupljeno 7. 8. 2013. 
  31. ^ Yabin, Jiang (6. 8. 2013). „Temperature matches all-time record high”. Global Times. Pristupljeno 6. 8. 2013. 
  32. ^ „长三角争先高温纪录 网友呼唤萧敬腾你在哪_新浪上海”. Sina Shanghai. 27. 7. 2013. Pristupljeno 27. 7. 2013. 
  33. ^ „Extreme Temperatures Around the World”. Pristupljeno 1. 12. 2010. 
  34. ^ „中国地面国际交换站气候标准值月值数据集”. China Meteorological Administration. Arhivirano iz originala 10. 7. 2014. g. Pristupljeno 11. 6. 2014. 
  35. ^ Martin, Michael. „Understanding China's Political System” (PDF). Congressional Research Service. Pristupljeno 13. 9. 2011. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Шангај&oldid=27737416”